Είναι κάτι βράδια που ενώ νυστάζεις, ο ύπνος δεν σε παίρνει και οι σκέψεις κατακλύζουν σαν χείμαρρος το μυαλό σου, ενώ, το μόνο που θες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο είναι απλά να κοιμηθείς, αλλά μάταια. Είναι αυτό που τίποτα δεν έχεις αλλά όλο και κάτι σε βασανίζει. Ακόμα και εκείνο το μήνυμα που περίμενες από κάποιον και που ποτέ δεν πήρες, βάζει το μυαλό σου σε σκέψεις. Σκέψεις πολλές και ίσως και ανούσιες. Και όλο σκέφτεσαι αυτά που στο φως της ημέρας προσπαθείς να αποφύγεις να πεις ή να αντιμετωπίσεις αλλά μόλις νυχτώσει έρχονται στην επιφάνεια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί τα κρατάς ή γιατί προσπαθείς να τα αποφύγεις την μέρα; Αφού ξέρεις πως το βράδυ θα σου χτυπήσουν την πόρτα και θες δεν θες, θα πρέπει να την ανοίξεις. Μέσα σε όλον αυτό τον παραλογισμό της νύχτας θα φτάσεις σε σημείο να σκεφτείς μέχρι και εκείνο το λάθος που έκανες όταν ήσουν πέντε χρόνων, λες και ότι τώρα που το σκέφτηκες θα αλλάξει κάτι.
Εγώ όλο αυτό το ονομάζω ανθρώπινη βλακεία. Αντί να πάρεις αγκαλιά αυτό το κάτι με το οποίο ο καθένας κοιμάται τα βράδια, εσύ προτιμάς να το ξενυχτήσεις πάλι προσπαθώντας, να βγάλεις άκρη με όλα αυτά που αποφεύγεις να αντικρίσεις την μέρα. Αν αυτό δεν είναι βλακεία, τότε τι είναι; Όχι πες μου δηλαδή για να καταλάβω, τώρα που εσύ ξενυχτας τα βράδια και ένας θεός ξέρει τι σκέφτεσαι πάλι, θα λύσεις κάτι; Θα αλλάξει κάτι από αυτά που δεν είπες ή δεν έκανες; Φυσικά και όχι! Απλώς σου αρέσει να βασανίζεσαι. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι και στο λέω εγώ. Μέχρι και τα λόγια της μητέρας μου αντηχούν στο κεφάλι μου. Την ακούω να μου λέει «μην κρατάς αυτά που νιώθεις, μίλα γιατί με τον να μην μιλάς δεν κερδίζεις κάτι, βασανίζεις τον εαυτό σου χωρίς λόγο». Κάθε μέρα παλεύω να πείσω τον εαυτό μου να αφεθεί για λίγο, έτσι ώστε να εξωτερικευσω αυτά που νιώθω ή αυτά που σκέφτομαι ή έστω βρε παιδί μου για να μία φορά να αφεθω χωρίς να σκέφτομαι το πώς θα το πάρει ο άλλος ή το τι θα πει. Γιατί κακά τα ψέματα αυτό που φοβάμαι είναι αυτό που θα πρέπει να αντιμετωπίσω. Με αποτέλεσμα μόλις ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, αρχίζω να νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος και όλα αυτά που καταπίεζα την μέρα έρχονται και μου ζητάνε τα ρέστα. Λες και αν μου ήταν εύκολο να αφεθω δεν θα το έκανα. Αυτά περίμενα νομίζεις. Και όλο σκέφτεσαι και σκέφτεσαι, ώσπου οι ώρες περνάνε και εσύ νιώθεις ότι είσαι ο μεγαλύτερος χαζός του κόσμου γιατί καταπιέζεις τον εαυτό σου για να μην φέρεις κάποιον άλλο σε δύσκολη θέση. Κάτσε βρε άνθρωπε το βρίσκεις φυσιολογικό εσύ αυτό το πράγμα;
Και θα μου πεις εσύ τώρα, ποιος ορίζει το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Νομίζω πως είναι καθαρά υποκειμενικό αυτό αλλά όπως και να χει, για να νιώθεις αυτό που νιώθεις, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Εγώ πάντως αυτό πιστεύω. Βέβαια, θα μου πεις πήγαινε κοιμήσου καλή μου και άσε τις φιλοσοφίες για άλλη βράδια.. Αν μπορούσα να κοιμηθώ να είσαι σίγουρος ότι θα το έκανα, αλλά δεν μπορώ, οπότε γράφω μπας και τα πω κάπου και ηρεμήσω, γιατί κατι με τρώει μέσα μου και δεν με αφήνει σε ησυχία. Τι μου φταις βέβαια και εσύ; Ας μιλούσα εκεί που έπρεπε όταν έπρεπε. Δεν το έκανα όμως, οπότε τώρα θα με ανεχτείς. Ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να μιλάω για αυτό που νιώθω, και ο μόνος τρόπος που κάπως με κάνει να νιώθω καλύτερα και να ηρεμώ τους δαίμονες μου εκτός από τον χορό είναι το να γράφω! Γράφω, γράφω, λες και θα τα διαβάσει ποτέ κανείς αυτά που έχω να πω, αλλά βέβαια ποτέ δεν ξέρεις.
Ωστόσο μικρή μου, μην ξεχνάς ότι ενώ είχες γράψει πολλές φορές για εκείνον γιατί δεν μπορούσες να τον κοιτάξεις και να του τα πεις; Στο τέλος το έκανες και όχι μόνο μία φορά…Θυμάσαι πως ένιωθες μετά; Θυμάσαι πόσο περήφανη ήσουν για τον εαυτό σου που ήρθες αντιμέτωπη με τα συναισθήματα σου; Το ξέρω πως το θυμάσαι! Όμως γιατί κάθε φορά που πρέπει να κάνεις κάτι αντίστοιχο βάζεις την ουρά κάτω από τα σκέλια και προτιμάς να πέφτεις με τα μούτρα στο φαγητό; Λες και το φαγητό θα σου δώσει λύση. Βασικά σου δίνει, αλλά είναι μόνο προσωρινή. Γεμίζει προσωρινά τα κενά σου. Και εδώ κολλάει το ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Να, να αυτές είναι οι επιρροές της φιλοσοφίας.
Σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές μην λες πράγματα τα οποία δεν μπορείς να κάνεις! Ξέρεις πολύ καλά πόσο σε εκνευρίζει όταν ο άλλος σου λέει πράγματα που στο τέλος δεν κάνει πράξη. Res non verba γιατί όλοι ξέρουμε πόσο ωραία είναι τα λόγια αλλά τι να τα κάνεις αν δεν γίνονται πράξη; Καλύτερα μην το πεις αφού ξέρουμε και οι δύο ότι δεν θα το κάνεις στο τέλος. Ναι αλλά όπως ξέρουμε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και ξέρεις ε; Δεν υπάρχει χειρότερη λέξη από την ελπίδα, γιατί η ελπίδα, μπορεί να γίνει λεπίδα και να σε κόψει ή και να σε σημαδέψει.
Τώρα όμως ανοίγω ένα άλλο μεγάλο θέμα. Τι είναι χειρότερο, το να σε κόψει κάτι ή να σε σημαδέψει; Αυτό νομίζω πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, τουλάχιστον για εμένα. Το να σε κόψει κάτι, μπορεί να είναι είτε επιφανειακή η πληγή, πράγμα που σημαίνει ότι θα πονέσει για λίγο αλλά μετά θα περάσει και ύστερα από λίγο καιρό ούτε που θα το θυμάσαι, είτε που η πληγή θα είναι τόσο βαθιά που θα σε σκοτώσει. Οπότε, για εμένα το χειρότερο είναι το να σε σημαδέψει γιατί το σημάδι θα είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει αυτό που έγινε τότε που σημαίνει ότι κάθε φορά που θα το βλέπεις θα πονάς ψυχικά και όχι σωματικά και ως γνωστόν ο ψυχικός πόνος είναι χειρότερος από τον σωματικό. Δεν μιλάω μόνο για τα σωματικά σημάδια, μιλάω για κάθε είδους σημάδια. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγω συνειδητά τις περισσότερες φορές να αφήνω σημάδια στο σώμα μου κατά κύριο λόγο για να μην ξεχνάω το πώς δημιουργήθηκαν.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε σημάδια. Σημάδια που σε έχουν κάνει αυτό που είσαι σήμερα. Σε διαμορφώνουν με τον τρόπο τους. Πολλές φορές, η ύπαρξη τους σε κάνει να φοβάσαι να εμπιστευτείς και να ανοιχτείς σε άλλους ανθρώπους, να φοβάσαι να πεις αυτά που νιώθεις ή σκέφτεσαι επειδή κάποιοι άλλοι στο παρελθόν ίσως για παρόμοιο λόγο σου άφησαν σημάδι. Να, λοιπόν, γιατί φοβάσαι να αφεθείς αλλά ως πότε θα κρύβεσαι; Δεν κουράστηκες πια; Δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα να το αλλάξεις αυτό το….Άλλα θέλω να πω ή να κάνω και άλλα κάνω ή λέω; Δεν βαρέθηκες να μην μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια από αυτά που δεν ήθελες να αντιμετωπίσεις την μέρα; Κάθε φορά λες πως είναι η τελευταία φορά που το κάνεις και πως από αύριο θα είσαι ο εαυτός σου, μα….Κλείνεις τα μάτια και όταν πια τα ανοίγεις έχει ξημερώσει και το φως της μέρας σε κάνει να ξεχνάς τις υποσχέσεις που έδωσες χθες το βράδυ. Άτιμο πράγμα τα βράδια…
