- Η Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι
από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στη Σχολή
Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και έκανε μεταπτυχιακές
σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό πόλεων και κτιρίων. Εργάστηκε ως μηχανικός
στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και ασκεί το επάγγελμά της ως σήμερα. Παράλληλα
ασχολείται με τη συγγραφή και την ποίηση και παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής,
έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα «Δημιουργική ανάγνωση και γραφή της πεζογραφίας»
του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. - Διαβάζω πως στο επάγγελμα είσαι μηχανικός μα η ποίηση και η συγγραφή αγγίζουν την καρδιά σου. Έχεις ανακαλύψει κάποια αόρατη σύνδεση ανάμεσα στην πρακτικότητα του ενός αντικειμένου με την αιθέρια μαγεία της τέχνης;
Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους. Ακόμα κι αυτά που φαινομενικά δείχνουν ασύνδετα, όπως η επιστήμη του πολιτικού μηχανικού και η συγγραφή εν προκειμένω. Ως μηχανικός δημιουργώ δομές, οικοδομώ, ως συγγραφέας αποδομώ τον κόσμο, τον αναλύω προσπαθώντας να τον κατανοήσω κι έπειτα τον ανασυνθέτω με τις δικές μου ιδέες και τη δική μου οπτική. Επιπλέον, οι πρακτικές μου σπουδές με έχουν βοηθήσει και συγγραφικά ως προς την τεχνική της σφιχτής δομής και το πολύ καλό σχεδιάγραμμα από το οποίο πάντα ξεκινώ. Αν δεν ήμουν μηχανικός, σίγουρα θα έγραφα αλλιώς.
- Αν δε σε βρούμε να εργάζεσαι ως μηχανικός, να διδάσκεις δημιουργική γραφή ή να διαβάζεις, τι άλλο μπορούμε να σε βρούμε να απολαμβάνεις ή πού;
Η αλήθεια είναι πως δεν μου μένει πολύς χρόνος για άλλες δραστηριότητες μέσα στη μέρα. Όποτε όμως μου δίνεται η δυνατότητα, απολαμβάνω τη συντροφιά με λίγους καλούς φίλους, κουβέντα και καλό κρασί. Λατρεύω να βλέπω θέατρο και κινηματογράφο, να μαγειρεύω για την οικογένειά μου, να κάνω μακραμέ, να γυμνάζομαι, να ταξιδεύω. Μου αρέσουν οι ήσυχες δραστηριότητες, αυτές που μου επιτρέπουν να έρχομαι σε επαφή με τον μέσα μου εαυτό που πολλές φορές τον χάνω μέσα στη δίνη της καθημερινότητας.
- Με το μυθιστόρημα ‘’Καλύτερα να σ’ έλεγαν Λισσάβω’’ από τις εκδόσεις Ψυχογιός γυρνάς το χρόνο πίσω και θέτεις διαχρονικά ζητήματα ανθρωπίνων σχέσεων ερωτικών ή μη. Πώς πήρες την απόφαση και την έμπνευση να το γράψεις;
Πρώτα γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω για την περιοχή του Ρουμλουκιού, του τόπου των Ρωμιών της Ημαθίας, της περιοχής που πρωτόμαθα γι’ αυτήν από το «Στα μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα. Κι όταν άκουσα το τραγούδι «Της Λισσάβως» κι έμαθα να το χορεύω στον Σύλλογο παραδοσιακών χορών που πήγαινα πριν μερικά χρόνια, ήξερα πως η ηρωίδα μου είχε ήδη γεννηθεί. Μια δυνατή ερωτική ιστορία που έπεσε στην αντίληψή μου σχεδόν ταυτόχρονα, μου έδωσε το ερέθισμα να γράψω γι’ αυτό το κραταιό συναίσθημα, τον έρωτα, και παράλληλα να διερευνήσω την Ιστορία της περιοχής του Ρουμλουκιού.
- Νάσος, Λισσάβω, Τράιος , Μούλης… Έχεις κατορθώσει να πλάσεις χαρακτήρες έντονα αντιθετικούς. Περίγραψε με τρεις λέξεις τον καθένα από τους τέσσερεις ήρωες.
Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας αντίθετες φύσεις. Ο Νάσος είναι πιστός, επίμονος, αλλά και κρυψίνους. Η Λισσάβω είναι ενάρετη, συναισθηματική, αλλά και ενοχική. Ο Τράιος είναι σκληροτράχηλος, άκαμπτος, αλλά και προστατευτικός κάποιες στιγμές με τη θυγατέρα του. Ο Μούλης, ο ζουρνατζής, είναι ευαίσθητος, πατρικός με τον ψυχογιό του, αλλά ακόμα και βίαιος όταν πρόκειται να τον υπερασπιστεί.
- Έχεις κάποιον ήρωα κοντά στην καρδιά σου και κάποιον άλλον πιο μακριά και για ποιους λόγους;
Αγάπησα ιδιαίτερα το Νάσιο, ακριβώς γιατί έχει πείσμα και τσαγανό. Αγωνίζεται για όποιον και ό,τι αγαπά, φτάνει στα άκρα για το όνειρό του. Είναι ιδεαλιστής, αλλά και αντιήρωας, με τη σκοτεινή του πλευρά. Είναι ένας παθιασμένος άνθρωπος με την καλή και την κακή του όψη.
- Χιλιοτυραννισμένος ο έρωτας του Νάσου με τη Λισσάβω. Μεγάλη η ένταση των συναισθημάτων και ίσως πέρα από τη μέση κοινή λογική. Υπάρχει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα;
Μεγάλη η ένταση των συναισθημάτων πράγματι, αλλά αυτό συμβαίνει όταν ο έρωτας δεν έχει προλάβει να φθαρεί από την καθημερινότητα. Ο έρωτας του Νάσιου για τη Λισσάβω καταντά εμμονικός ακριβώς γιατί δεν βρίσκει το χώρο και τον χρόνο να ριζώσει και να μετεξελιχθεί. Όπως όλοι οι εμποδισμένοι δυνατοί έρωτες, κρατούν για χρόνια, σαν φωτιά που σιγοκαίει.
- Έχεις ζήσει έναν τόσο μεταμορφωτικό έρωτα;
Ευτυχώς για μένα, ναι. Κι ευτυχώς επίσης, στη σωστή ώρα. Νομίζω πάντως πως κάθε μεγάλος έρωτας είναι μεταμορφωτικός, ένα συναισθηματικό ηφαίστειο, άλλοτε με θετικές συνέπειες –μια νέα ζωή, ουσιαστική– και άλλοτε με αρνητικές. Συνήθως όμως, ο ολοκληρωμένος έρωτας γλυκαίνει τον άνθρωπο, του «λειαίνει» τις γωνίες του χαρακτήρα του, μπορεί να γιατρέψει τις βαθύτερες πληγές του, θεραπεύοντάς τες και αποκαθιστώντας τον τραυματισμένο συναισθηματικό ιστό.
Η Σοφία Δημοπούλου έχει γράψει άλλα πέντε μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012), Άλμα θα
πει ψυχή (2013), Σε σωστή ώρα νυχτώνει (2014), Η ζωή απέναντι (2016), Πώς Υφαίνεται ο
Χρόνος (2019), ενώ διηγήματά της έχουν κατά καιρούς συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικά
περιοδικά, ηλεκτρονικά μέσα (themachine.gr, fractalart.gr, diastixo.gr) και σε εφημερίδες.
Περισσότερες πληροφορίες για την ίδια θα βρείτε στην προσωπική της ιστοσελίδα:
www.sophiadimopoulou.gr
- Αναφέρεσαι στις αρχές του 20 ου και περιγράφεις ένα πατέρα που παίρνει μόνος του αποφάσεις για τη ζωή της κόρης του. Αυτό συμβαίνει και σήμερα αλλά προφανώς σε μικρότερη κλίμακα. Δίνεις ελαφρυντικά στους γονείς που προσπαθούν να κατευθύνουν πλήρως τα παιδιά τους;
Είναι φυσικό οι γονείς να κατευθύνουν τις ζωές των παιδιών τους κατά την παιδική τους ηλικία. Είναι αφύσικο και τοξικό να το κάνουν στην ενήλικη ζωή τους. Η καταπίεση και η επιβολή απόψεων οδηγεί είτε σε παθητικούς χαρακτήρες, είτε σε αντιδράσεις που φτάνουν στα άκρα ανάλογα με την ένταση της καταπίεσης. Ασφαλώς λοιπόν και δεν δίνω ελαφρυντικά στους τοξικούς γονείς, ακόμα κι αν δεχτώ πως τις περισσότερες φορές το κάνουν από αγάπη και φόβο. Νομίζω πως αν καθένας μας καταλάβει πως τα παιδιά μας είναι ξεχωριστές προσωπικότητες κι αν ζήσουμε καθένας τη δική του ζωή παράλληλα μ’ εκείνη των παιδιών μας κι όχι μέσα από αυτή, όλοι θα είμαστε πιο ευτυχείς και πιο ελεύθεροι.
- Κρατάω στα χέρια σου και άλλα μυθιστορήματα σου. Αγαπάς κάποιο περισσότερο για κάποιο λόγο;
Η αλήθεια είναι πως έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στο τρίτο μου μυθιστόρημα στο «Σε σωστή ώρα νυχτώνει» κι αυτό γιατί βασίζεται στην ιστορία της οικογενείας μου. Η κεντρική ηρωίδα, η Αμυγδάλω, ήταν η προγιαγιά μου, όπως την γνώρισα μέσα από οικογενειακή αλληλογραφία που έφτασε στα χέρια μου τυχαία.
- Ε και σε αυτό το σημείο θα ήθελα πολύ, όπως και οι αναγνώστες σου, να μου μαρτυρήσεις τα επόμενα συγγραφικά σου πλάνα.
Έχω ήδη ξεκινήσει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται από τη δεκαετία του ’60 ως σήμερα. Βασίζεται σε πραγματική ιστορία που είχα την τιμή να μου διηγηθούν και που κάνει μια τομή στα κοινωνικά δεδομένα των τελευταίων εξήντα χρόνων.
Ευχαριστώ πολύ από καρδιάς
Σοφία Δημοπούλου
