To “White Lotus” επέστρεψε με τη δεύτερη σεζόν του. Το ΗΒΟ είχε ήδη δώσει το οκ για τη συνέχεια, μετά την προβολή των πρώτων επεισοδίων το καλοκαίρι του 2021. Μετά ήρθαν τα βραβεία και όλα πήραν το δρόμο τους. Ο δημιουργός Μάικ Γουάιτ πολύ έξυπνα σκέφτηκε να κρατήσει μεν το ίδιο storyline αλλά να αλλάξει το καστ και τις ιστορίες των πλούσιων καλεσμένων του κσομοπολίτικου θερέτρου White Lotus, με βάση τη Σικελία πλέον.
Ξεκινώντας ως μίνι σειρά ανθολογίας μίας σεζόν, ο δεύτερος κύκλος είναι πάντα μια παγίδα. Βλέποντας τα 4 από τα 7 επεισόδια της δραματικής ή σατιρικής αν προτιμάτε σειράς, τα πάντα ξαναμπαίνουν στη θέση τους. Η ιστορία είναι ίδια. Πάμπλουτοι Αμερικανοί βρίσκουν παντού προβλήματα την ώρα που βρίσκονται σε ένα ειδυλλιακό μέρος με σκοπό την χαλάρωση. Το σημείο-κλειδί βέβαια είναι η εκ νέου ύπαρξη… πτώματος. Στην πρώτη σκηνή ένας (ή μία) νεκρός επιπλέει στα καταγάλανα νερά και ένα νέο whodunit θα “παραμείνει” στο μυαλό μας.
Από το καστ της προηγούμενης σεζόν μόνο η εξαιρετική Τζένιφερ Κούλιτζ παραμένει ως σύνδεσμος, το ίδιο ψυχωτική και θλιμμένη, η μόνη ίσως που δεν φοβάται να είναι φουλ συναισθιηματική.
Η Όντρει Πλάζα, ο Μάικλ Ιμπεριόλι (The Sopranos), ο φοβερός όπως πάντα Μάρεϊ Έιμπραχαμ είναι αυτοί που ξεχωρίζουν.
Δυο ζευγάρια νεόπλουτων με βαθύ ανταγωνισμό, τρεις γενιές ανδρών με “πατριαρχικά” συμπλέγματα (συνεχή τα ερωτήματα τι συνιστά σεξουαλική παρενόχληση), οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου με επικεφαλής την εκρηκτική μάνατζερ, οι ντόπιες που κυνηγούν το χρήμα πουλώντας σεξ.
Εως τώρα και με τρια επεισόδια να απομένουν, απουσιάζει η έκπληξη σε σχέση με όσα ήδη βιώσαμε στον 1ο κύκλο, αλλά παραμένει η γρήγορη αφήγηση, ο κυνισμός, το χιούμορ και η τόλμη. Η ταυτόχρονη “τουριστική” ματιά στην πανέμορφη Σικελία είναι σαν να μας λέει ο δημιουργός πως “οι λάθος άνθρωποι απολαμβάνουν τα ωραιότερα μέρη, δεν εκτιμάς όσα έχεις” κλπ κλπ
Κάθε ήρωας είναι ένας καθρέπτης δύο όψεων. Κατηγορεί τους απέναντι και σπάνια κοιτά τον ίδιο. Το μόνιμο πρόβλημα είναι πως δύσκολα μπορείς να συμπαθήσεις κάποιον ή κάποια από του ήρωες. Βέβαια, ίσως αυτός είναι ο σκοπός…
John Burgundy
