Το μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ είναι μια οδυνηρή ιστορία εμμονικής αγάπης.
«Η δεσποινίς Χάισμιθ είναι μια συγγραφέας που έχει δημιουργήσει έναν δικό της κόσμο – έναν κόσμο κλειστοφοβικό και ανορθολογικό στον οποίο εισερχόμαστε κάθε φορά με μια αίσθηση προσωπικού κινδύνου» είχε πει κάποτε για την «ποιήτρια της αγωνίας» ο Γκράχαμ Γκρην.
Και, πράγματι, η Αμερικανίδα συγγραφέας διαθέτει σε περίσσεια αυτήν ακριβώς την ικανότητα: να περιγράφει -μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αναγνώστη- τη σταδιακή μετάλλαξη του καθημερινού κόσμου σε έναν εφιάλτη ανησυχίας και υποψίας.
Στην ουσία, η Πατρίτσια Χάισμιθ (1921-1995) δημιουργεί με λιτά μέσα συνθήκες ιδιαίτερα περίτεχνες που σε συμπαρασύρουν στην αναπόδραστη δίνη τους. Η μέθοδός της είναι απλή και συνάμα ιδιοφυής: τοποθετεί δύο διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες αντικριστά και τους αφήνει να αντιδράσουν. Πρόκειται για το αρχέγονο δίπολο αθώου και ένοχου, ηθικού και ανήθικου, που εξαναγκάζεται από τις περιστάσεις σε μία αλληλεπίδραση, σε έναν αγώνα επικράτησης που πραγματοποιείται σε κλειστό χώρο, σαν ένα προαποφασισμένο πείραμα δωματίου με απρόσμενες ψυχολογικές συνέπειες.
Με άλλα λόγια, η Χάισμιθ δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να δει πώς αυτοί οι χαρακτήρες θα αντιπαρατεθούν, πώς θα επηρεάσει ο ένας τον άλλο και πάνω απ’ όλα, ποιος θα υπερισχύσει. Και αυτή είναι η καινοτομία της: Στον κόσμο της, κατά κανόνα, είναι ο αθώος εκείνος που πασχίζει να αποδείξει την αθωότητά του, ενώ κανένας δεν υποψιάζεται τον ένοχο. Η Χάισμιθ έγινε διάσημη ήδη με το πρώτο της μυθιστόρημα «Οι ξένοι στο τρένο» (1949) στο οποίο βασίστηκε η κινηματογραφική επιτυχία του Αλφρεντ Χίτσκοκ «Ο άγνωστος του εξπρές».
